kazimkoyuncu

Koyuncu'dan Horona Davet

KOYUNCU'DAN horona davet
Kazım Koyuncu'nun 'Hayde' ismi ile çıkan albümünde, sadece horon yok elbette. Duygusal Karadeniz ezgileri, Gürcü şarkıları, ritmik ezgiler var. 'Gülbeyaz' dizisinden hatırladığımız kıpır kıpır Laz ezgileri de bu kasette.

ERCAN ÇELİK

Lazcanın ve yok olmak üzere olan birçok dilin ve kültürün tepkisini ortaya koyduk. Lazca şimdi 10 sene öncesinden daha iyi durumda. Artık gençler Lazcadan utanmıyor çünkü; önceden böyle bir durum vardı. Öncelikle 'Zuğaşi Berepe' ve 'Dinmeyen' adlı müzik grublarından tanıdığımız Kazım Koyuncu'nun, 'Viya'dan sonra ikinci solo albümü 'Hayde' Beyoğlu Metropol Müzikten çıktı. Uzun bir çalışmanın ardından, bir sene rötarlı çıkan albüm Lazca, Hemşince, Gürcüce, Megrelce ve Türkçe 14 sarkıdan oluşmakta. Konser performansına yakın bir soundla yapılan albüm oldukca renkli.


Kazım Koyuncu'nun, bölge müziğini rock, reggae ve ska gibi Batı soundlarıyla başarılı bir şekilde birleştirdiği ve yorumladığı albümde 'Gülbeyaz' dizisi için hazırladığı iki enstrümantal eser de yer almakta. Albümde ayrıca iki şarkı vokaliyle Kazım Koyuncuy'a Şevval Sam eşlik ediyor. Gökan Birben, Selim Bölükbaşı, Hilmi Yarayıcı gibi önemli müzisyenler de vokalleriyle sanatçıya destek oluyor.

'Hayde de Asiye', 'Denizde karartı var' gibi duygusal türkülerin yanında, 'Mohevis Kalo' gibi ritmik bir Gürcü ezgisi, 'Lazca' horonlardan oluşan potpori, elektronik altyapısıyla Laz destanlarına farklı bir yorum getiren 'Selimina'yı da ilgiyle dinleyebilirsiniz. Son dönem Laz müziğinin önemli isimlerinden olan Kazım Koyuncu ile son albümü 'Hayde' ile ilgi kısa bir söyleşi yaptık.

-Son dönemde müzik kariyerinize, film müziklerini de eklediniz ve besteler yapıyorsunuz. Bu çalışmalarınızı biraz anlatır mısınız?

İşin yaratıcılık boyutunu, sadece film müziklerine yöneltiyorum; Karadeniz boyutunu daha çok anonim şarkılarda. Ama şunu rahatlıkla söyleyebilirim, anonim şarkıları yorumlamakla, yeni besteler yapmak arasında çok fark yok diye düşünüyorum. Özellikle bazı anomim şarkılara o kadar çok şey katmaya çalışıyoruz ki bir sürü yeni melodiler ekliyoruz. Bu melodilerin üstüne sahibinin sen olduğun bir eser yaratmakta mümkün ama anonim şarkılara yeni bir şeyler katarak, onları bozmadan seslendirmeye çalışıyorum. Büyük zamanımı film müziği ve sahne aldığı için, sözlü eser yapamıyorum son birkaç yıldır.

-İlk abümünüzde Hemşince söylediniz, özel bir ilginiz mi var? Hemşinliler ve Lazların dilleri farklı mı?

Aslında Lazca şarkıların müzisyeniyim. Ama ilk albümümde olduğu gibi Hemşince söylememi şöyle ifade edebilirim: Bu albümde de bir Hemşince şarkıya yer verdim. Ben Hopalıyım. Hemşinliler ve Lazlar yaşar, orada ikisinin de dilleri ayrı dillerdir. Ama sonuçta aynı havayı, toprağı paylaşan insanlar. Bu dillere aşina olduğum için bu işi gelenekselleştirdim. Söylediğim şarkıların yanında Hopalı dostlarımla kurduğum dostluk ve sevgi, ilişkimi geliştirdi; bu nedenle her albümde bir hemşinçe şarkı koymaya özen gösteriyorum.

-Sizin albümünüz adeta kuzeye, Doğu Karadeniz'e yapılan bir yolculuk hissi veriyor...

Tiflis'ten, Trabzon'a kadar uzanan o sahil hattında çok enteresan ve zengin kültürlerin olduğunu ve buraların beni çok etkilediğini söylemeliyim. Esas olarak Karadeniz ve Laz şarkılarıyla ilgilenmeme rağmen, bütünlüklü olarak baktığımda kendime, Tiflis'ten, Trabzon'a kadar uzan bir hat var. Çok enteresan şarkılar, kültürler ve insanlar var o coğrafyada. Çok güzel şeyler yaşıyorsunuz o yolculuklarda, geçen yaz Gürcistan'a yaptığım yolcukta çok güzel dostluklar kurdum. Bu dostlukların bir ifadesi olarak onların dilinden şarkılar söyledim.

-Sizin için 'Lazcayı gençlere sevdiren kişi' diyorlar. Siz bu misyonu üstleniyor musunuz?

Daha önceki çalışmalarımın bir misyon müziği olabileceğini, ama bugün yaptıklarımın daha evrensel çalışmalar olduğunu söylemek durumundayım. Kaybolmakta olan Laz kültürünü ve şarkılarını yaşatmak için daha önce kurduğumuz Zuğaşi Berepe, Lazca sözlü rock yapıyordu. Grubun kuruluşunda böyle bir misyon vardı. Lazcanın yaşatılması ve mümkün olduğunca o şarkıların ortaya çıkarılması için çalışılıyordu. Sonrasında bir misyon gibi duran bu durum kendini çok fazla aştı. 98'de yaptığımız albümün bu misyonu üstlenme gibi bir durumu yoktu. Sadece şarkılar Lazcaydı ama sözlerimiz bütün dünyayı ilgilendiren şeylerdi. Daha evrensel sözlü şarkılara yöneldik, evrensel aşkı ve acıyı işledik şarkılarımızda. Biz, hiçbir zaman Lazca şarkılar yaşasın diye müzik yapmadık, sadece Laz türkülerini ve memleketimizin müziklerine kendimizi katarak, yükseltmek ve insanlarla paylaşmak istedik. Ama şunu da gerçekleştirdik: Lazcanın ve yok olmak üzere olan birçok dilin ve kültürün tepkisini ortaya koyduk. Lazca şimdi 10 sene öncesinden daha iyi durumda. Artık gençler Lazcadan utanmıyor, önceden böyle bir durum vardı.

-Bu kültüre ve insanlara karşı kendinizi sorumlu hissediyorsunuz. Bu yönlü neler yapmak istiyorsunuz?

Ben onlar için varım, onlar için şarkı yapmalıyım gibi değil, onları bilmedikleri bir yere ve bilmedikleri melodilere götürmek istiyorum. Bendeki sorumluluk böyle şekilleniyor. Bu sorumluluk bana şunu getiriyor: Sürekli yeni, farklı bir şeyler denemeliyim. Böyle olunca da zaten insanlar beğenecektir diye düşünüyorum.

-Hayde'nin ilk albümden daha canlı ve ritmik olduğunu söyleyebiliriz. Siz bu iki albümle ilgili neler söylemek istersiniz?

Viya, yalnız bir albüm, daha içe dönük bir çalışmaydı. Hayde ise direk benim yaptığım ya da çalan arkadaşların yaptığı bir albüm değil. Bizi konserlerde izleyen, çaldığımız şarkıları bizimle birlikte hisseden insanların emeği üzerine kurulmuş olduğunu düşünüyorum. Çünkü hep sahneyi hayal ederek yapmaya çalıştım bu albümü. Biraz da Gülbeyaz filminin müziklerinden beslendim. Daha ritmik bir albüm oldu ve açıkçası tulum ve kemençeyi daha çok kullanabildim. Biraz daha olgunlaştığımı söylemeliyim.

-Müziklerinizde yapmayı çok istediğiniz bir şeyler var mı? Daha önce ertelediğiniz veya eksik kalan, ileride yapmayı planladığınız bir çalışma...

Karadeniz müziğinde daha çok eksikliklerin olduğunu özellikle söylemeliyim. Bu durumu çok önemsiyorum ve destanlara yer vermek gerektiğini düşünüyorum. Belki ileride buna daha çok yer verileceğini, ama buna yer veren sanatçı sayısının az olduğunu belirtmek gerekir. Albümde yer alan 'Selimina'yı bu destan şarkılara küçük bir örnek olarak kullandık. Bu alanda daha çok çalışmak gerekir, albümde kullandığımız birçok şarkıyı sahnede çalındığı şekliyle yorumlanmaya çalıştık. Benim içimdeki punck duygusu, vazgeçemediğim bir duygu. Kemençenin ve tulumun yanında modern enstrümanlar yan yana durmalı ve bir şey katmalı. Başka insanlara da bir şey katmalı, ama içimdeki rock duygusu ve geçmişte tarzımı belirleyen punck duygusunun hiçbir zaman eksilmesini istemiyorum. Tamamen otantik bir albüm de yapsam, insanların benim müziğimdeki rock duygusunu fark edeceklerini biliyorum.

Radikal-04.04.2004

ORTAYA KARIŞIK

Kazım Koyuncu yeni albümü 'Hayde' de, Hemşince, Türkçe, Lazca, Gürcüce, Megrelce söylüyor

NAZAN ÖZCAN

En hakiki Lazlardan Kazım Koyuncu ile son albümü 'Hayde' yi konuşmak için gittiğimizde, kısmet bu ya, başka bir Lazla daha tanışıyoruz. Ali Osman Bey. Kıyafetinden dolayı yalnızca geçerken uğrayan postacı olduğunu düşündük ama değil. O Kazım Koyuncu'dan çocukları için imzalı albüm almaya gelmiş. Anlatmaya başlıyor. 'Benim çocuklar bayılıyor şimdi. Biz Kazım'la 15 sene önce adada tanışmıştık. O zamanlar ünlü de değildi. Bizim bir toplantımız vardı, O gitar çaldı, biz de kemençe vurduk. O zamanlar saçları uzun, hippi gibi. Dedim ki şu saçlarını kestir, bizim oralarda biraz ters karşılanır işte. Çocuklar o zaman küçüktü. Geçen gün bizim çocuklar dinlemişler, anlattılar, ben de o gün Kazım'la çektirdiğimiz fotoğrafı gösterdim onlara, inanamadılar. Çok beğeniyoruz onu biz.' Diye anlatıyor. Ne de olsa onların çocuğu. Yıllardır yaptığı müzikle de bir tek Lazların değil, taa Zuğaşi Berepe zamanından beri hiç kimsenin umutlarını kara çıkarmadı. 'Hayde' de gerçekten sağlam ve dinlenmesi çok keyifli bir albüm.

'Gülbeyaz'da da birlikte söylediğiniz Şevval Sam düetleriyle başlayalım.

Altı tane eser 'Gülbeyaz' da çaldığımız eserlerdi. Şevval Sam'ın albümü yok ama Türkiye'deki en iyi kadın seslerden biri. Sesinin iyi olmasının dışında müziğe yaklaşımı ve tavrı da bence tam bir sanatçı tavrı. Aykırılığı, inatçılığı 'saldırganlığı' müzik konusunda tutarlı ve tutucu olması önemli. Özellikle Gülbeyaz'lada bağlantılı olarak çok sevilen biri. 'Ticari' olarak işe yaradı. Reddetmek saçma. Düetin kendisi müzikal olarak çok şey ifade etmiyor. Basit, yalın, sınırları zorlamayan bir çalışmaydı. Şevval Sam'la gerçekten ikimizin de sonuna kadar gidebileceğimiz başka bir şarkıyı düet yapmayı tercih ederim. Kader de müsaade ederse yapacağız.

Gülbeyaz'dan sonra Karadeniz müzikleri daha mı popüler oldu?

Dizinin çok ciddi katkısı oldu ama çok fazla emek sarf edilmemiş, aslında piyasa diye tabir edilen Karadeniz albümleri satıyordu zaten. Ayrıca Fuat Saka ve Volkan Konak'ın Karadeniz müziğine yaptıkları asla yadsınamaz. Gülbeyaz'la birlikte taşlar yerine oturdu. Ben klip yapmış ve günde 20 kere döndürmüş olsaydım, Gülbeyaz'daki etkisi olmayacaktı.

Bu sefer albüm ortaya karışık olmuş sanki. Hemşince, Türkçe, Lazca, Gürcüce...

Albümün kültürel konseptini yaratırken Trabzon'dan Tiflis'e bir hat izledim. Bir Gürcistan seyahatim vardı. Hem Megrel hem de Gürcülere karşı zaten olan sempatimi daha da artırdı. Megreller Gürcistan'da yaşayan Ortodoks Lazlar. Sonuçta Karadeniz ve Kafkasya'yı hedeflerken bir Hemşince, bir Gürcüce ve bir Megrelce ile o duyguyu tamamlamış olduk. Fakat ağırlık Türkçe'de. Bunları yapmazsam içim rahat etmeyecekti.

'Denizde kararti var' isimli şarkıda ve 'Potburi' de Laz müziğinde hiç olmayan klarnet var.

Benim bilgilerim dahilinde bu bir ilk. Bence ses olarak klarnet bizim yörelere denk düşüyor. Tulumla klarnetin uyumuna hasta oluyorum. İkisinde de insanların duygularını tuhaf bir biçimde ajite eden bir taraf var. Böyle denemeleri de artırmayı düşünüyorum. Belki trompetler, pek sevmesem de saksafonlarla vs. bunlar marifet değil ama bunları otantik parçaların içine sanki 200 yıldır çalınıyormuş gibi koymayı başarırsak bir marifet olacak. Bütün derdim bu.

Konserinizi izlerken bir arkadaşım 'Bu Lazlar aşktan başka bir şey bilmezler mi' diye isyan etti. Bilmezler mi hakikaten ?

(Gülüyor) Sosyolog değilim ama Türkiye'de en çok doğa ile iç içe olan toplum bizim Karadeniz toplumu. Doğa ile kurdukları ilişki çok farklı. Mesela çok aşk şarkısı gibi duran şarkılar var, ama bir ceviz ağacına ya da ineğe yapmış olabilir o şarkıyı. Ki nitekim öyle şarkılar var. Dinlediğin zaman sanıyorsun ki aşktan ölüyor ! genel bir aşk hali söz konusu. Gerçekten oksijeni bol bir yer (Gülüyor) ! Ormanı ve suyu bol bir memleket ve insanların birçok ihtiyacı aşktan sonra geliyor. Aç kalmamalıyız şüphesiz ama aşksız hiç kalmamalıyız !

Biz sizi Zuğaşi Berepe'den beri tanıyoruz. Ama onun öncesinde neler yaptınız bilmiyoruz.

72'de Artvin, Hopa, Yeşilköy köyünde doğdum. Annem babam memleketteler. Babam berber, annem de ev hanımı. Altı kardeşiz, ben sondan ikinci. Liseyi Hopa Lisesi'nde bitirdim. 17 yaşına kadar gittiğim en büyük şehir Trabzon'du. 89'da üniversiteyi kazandım ve İstanbul'a geldim.

O kadar hızlı geçmeyin ne yapıyordunuz orada, ne zaman müziğe başladınız vs. gibi bir sürü soru var.

Çok kitap okumaya çalışıyordum ama az kitap vardı. O yüzden ansiklopedi okuyordum. Çünkü kırtasiyeye birkaç kitap geliyordu, onları zaten ediniyordum. Tommiks ve Teksas'ların bütün sayıları bitmişti. Babam Yaşar Kemal'in 'Ağrı Dağı Efsanesi' ni aldıydı. Ondan sonra hep o kitapların peşinde oldum. Fransız iki şair Baudelaire ve Rimbaud'nun şiirlerini ansiklopedilerden tespit ettikten sonra düştüm peşine. O zamanlar şiir sevdası vardı. Evde küçük bir gitar vardı. Amcam Almanya'dan getirmişti ama kime bilmiyorum. Benim elimdeydi. TRT'de 'Fabrika Kızı' nı filan çalarlardı, onları izleyerek çalmaya çalışıyordum. Ama ne bulursam okuyordum. Üniversiteyi kazanmam başkalarına göre enteresandı çünkü okulu takdirle bitiren çocuk değildim.

Nereyi kazandınız ?

İstanbul Siyasal Kamu Yönetimini kazandım. İlk yıl okula gittim. Sonra pek sarmadı. Üniversiteye girdikten bir sene sonra yıllardır hayalini taşıdığım sahne sanatlarından birisiyle hayatımı devam ettirmeye karar verdim. Çok zor karardı. Biliyordum uzun yıllar sürünmek zorunda kalacaktım. Nitekim 92'den itibaren profesyonel olarak sürünüyorum (Gülüyor) ! 92'de ilk ciddi müzik faaliyetim, Dinmeyen isimli müzik grubunun kurulmasıydı. Bir sene sonra da Zuğaşi Berepe kuruldu, iki grup birlikte devam etti.

Aileniz bu duruma ne dedi ? Müziğe meraklı mıydı onlar da ?

Bizim ailede kulağı kötü olan kimseyi hatırlamıyorum. Ama kimse enstruman çalmazdı. Babamın çok büyük katkısı vardı. Mandolinimi aldı, kurslara gönderdi. Babam 'Bu çocuk hem akıl fikir adamı olur hem de müzikle uğraşır' diye düşünürken benim aklı fikri bir tarafa bırakacağımı pek tahmin etmemişti ! (Gülüyor) Kaymakam olmamı yalnız babam değil herkes isterdi baştan ama şimdi vali olsam şuandaki durumdan daha fazla gurur duyacaklarını sanmıyorum.

'Uy Aha' yı Trabzon Spor'a vermeyi düşünüyorsunuz, ne oldu ?

O ünlem bir futbol takımını ve taraftar kitlesini harekete geçirebilir ve coşkulandırabilir diye düşünüyorum. Özellikle sola yakın olan arkadaşlar, futbolu çok sevsek de bunu söyleyemedik. Ben hiçbir zaman gizli tutmadım ama ! Trabzon'u tutuyor olmam yöreyle de alakalı değil. Çünkü Hopalılar çok tutmaz. Trabzon spor'u çocukluğumdan beri destekliyor olmamın gerekçesi, en güçlülere karşı koyan hayali bir kahraman olması. Çünkü o zaman Trabzon'a kim geliyorsa herkesi yeniyordu. Çok iyi top oynuyorlardı. 'Uy Aha' tribünlerde çalınırsa ben çok mutlu olurum. Yeni bir şarkı yapılması gerekiyorsa bu iş için de çaba sarf ederiz.

Yetkililere sesleniyoruz; böyle güzel teklif her zaman gelmez!

Kazım KoyuncuHaydeMetropol Müzik

Cumhuriyet-18.04.2004

Müzik ateşi sönmesin

HATİCE TUNCER

'Müzisyen, biraz Karadenizli ve hepsinin ötesinde devrimci...' Karadeniz müziğine getirdiği rock yorumuyla tanınan Kazım Koyuncu kendisini böyle ifade ediyor. Yıllar önce 'Zuğaşi Berepe-Denizin Çocukları' grubuyla birlikte yaptığı rock tarzını Viya albümünde sürdüren Koyuncu, sahne ve albüm çalışmalarında geleneksel ezgilere doğru yöneldi. Viya'dan bu yana yeni albüm beklentisindeki dinleyicilerinin karşısına sonunda 'Hayde' albümüyle çıkan Koyuncu, rock ve etnik müzik sevenleri hayal kırıklığına uğratmayacak şarkılar hazırladı.
Koyuncu, Beyoğlu Metropol Müzik'ten çıkan 'Hayde'deki tüm şarkılarda Karadeniz müziğinin geleneksel çalgıları tulum ve kemençe kullanıyor. Albümde bas ve elektrogitar, davul ve bilgisayar desteğiyle otantiğe yakın ama kulakta rock tınlayan bir ses yakalamış:


'Zuğaşi Berepe'de daha gençtik... sadece rock müzik yapıyorduk, dil olarak Lazca'yı kullanıyorduk. Viya'da daha kendine yönelik, insanın içine doğru giden küçük denemeler vardı. Hayde'deki müzik ben ve arkadaşlarımın sahnede ve dizi filmlerden edindiğimiz deneyimlerden paylaşıp ürettiğimiz çizgi oldu. Müziğimiz hem daha modern hem daha otantik bir forma ulaştı.'

Şevval Sam'la düet

Hayde, geçen yıl bir televizyon kanalında yayınlanan 'Gülbeyaz' dizisinin jenerik müziği ile başlıyor ve filmdeki başrollerden birini paylaşan Şevval Sam'ın seslendirdiği 'Ben Seni Sevduğumi' türküsüyle devam ediyor. 'Koyverdun Gittun Beni, Allah'undan Bulasun' türküsünü Koyuncu ve Sam birlikte seslendiriyor:
'Bu albümde buluşmamız, Şevval Sam'la Gülbeyaz projesinde kurduğumuz dostluğun bir devamıdır. Onu çok seviyorum, müzisyenliğine, dostluğuna inanıyorum ve katkısından dolayı teşekkür ediyorum.' Albüme adını veren 'Hayde' Rize'nin Pazar İlçesinden... az bilinen bir türkü. Vokallerle zenginleştirilen elektrogitarın kendini duyurduğu parçanın arasında geleneksel hissi yaratan uzun tulum solosunu Koyuncu kendi bestelemiş. Şarkıda tulum ve elektrogitar birlikte kullanılıyor:
'Küçük gibi duran ama bizim çok önemsediğimiz müdahaleler yaptık. Bu albümdeki 5-6 şarkının, gelecekte yapmak istediğim veya arkadaşlarımla yapacağım müzik tarzının bir işareti olduğunu söyleyebilirim.'

Karadenizliler

Karadeniz'den esintiler taşıyan 'Asiye', albüme hüzünlü bir hava getiriyor. Horon havalarından iki Potpori ve elektrogitar eklenmiş bir Karadeniz türküsü olan Fadime'yle Hayde , dinleyiciyi yerinden hoplatıp, horon tepmeye yönelten bir albüm niteliği kazanmış:
'Ritmik havaları seçmem konserlerimden kaynaklandı. Ben konserlerde daha iyi şarkı söylüyorum, daha mutlu oluyorum. Stüdyoda kayıt sırasında o kadar mutlu olamıyorum. Duyguları, enerjiyi kayıtlar sırasında pek fazla hissedemiyorum. İnsanların yüzüne bakmazsam çok zor şarkı söylüyorum. Konserde çalıyormuş edasıyla çalmaya çalıştık ama bunu başarmak mümkün değil. Bu şarkıları konserlerde daha keyifli ve daha güzel çaldığımıza inanıyorum. Konserlerde seyirci de yaptığımız müziğe çok ciddi katkıda bulunmaya başlıyor.'
Geleneksele yöneldikçe Koyuncu'nun yeni çalışmalarına Karadenizlilerin ilgisi, farklı enstrümanlara karşın giderek artıyor. Karadenizlilerle ilk kez bu kadar yakınlaşan Koyuncu, henüz tam olarak amaçladıklarını yapamamış: 'Biraz bildiğimiz şeyleri bozan, biraz statükoyu parçalayan, biraz ezberleri boşa çıkaran işler yapmayı çok istiyorum. Bunun için var gücümüzle arkadaşlarla çalışacağız.'
Sürekli Karadeniz şarkıları söylemesi durumunda kendini yineleme tehlikesine karşın Koyuncu, gelecek iki albümünde Karadeniz müziği üzerine çalışmayı sürdürmeyi planlıyor:
'Kendi yöremi öğrenemedikten sonra yapacağım müziğin çok gerçek bir müzik olabileceğine inanmıyorum. O yüzden anonim şarkılarla daha çok işimiz var. Ama böyle gitmez biliyorum. Kendi şarkılarımı da yapıyorum zaten. Film müzikleri, içimdeki taraflardan birini ortaya çıkardı. Günün birinde bana doğru bakan eserler yapmak ve insanlarla da onu paylaşmak istiyorum.'

Müzik ateşi

Müzisyenlerin de herkes gibi para kazanarak geçimini sürdürmesi gerekiyor. Koyuncu, popülerlik kazandıkça ürettiği, ortaya koyduğu eserlerin benzerlerini para için üretme girdabına girmeyeceğini savunuyor:
'Hayatımda ne paranın ne de başka acayip değerlerin çok fazla bir yeri oldu. Para güzel bir şey, bazen olduğunda kendimi iyi hissediyorum ama parayı hissetmiyorum. İçimdeki müzik ateşinin hiç sönmemesi için sürekli bir şeyler atmam ve bu yangını büyütmem gerekiyor. Bunun için de sadece bizim oralar yeterli gelmeyecektir. Bence bir sanatçının ya da bir şarkıcının çok cesur olması gerekiyor. Cesaretin ve çalışma arzun varsa hiçbir sorun yok... en fazla, para kazanamazsın. Bir albümün satmaz, ya da 1 milyon satar. Bunlarla ilgilenmek istemiyorum. Çok büyük bir popülaritem yok, o yüzden biz bize yetebiliyoruz. Hayde, şu ana kadar 60-70 bin sattı ama arkadaş olabileceğim bir potansiyelin varlığını biliyorum. 5 bin kişinin geldiği bir konser sonrasında şarkıcı kendini dünyanın en müthiş insanı hissediyor ve bu duyguyla baş edebilmek zordur. Geçenlerde Babylon'da konser verdik, 30 Nisan'da çok iyi ses düzeni olan Yeni Melek Gösteri Merkezi'nde konser vereceğiz. Ama Eskişehir'de düğün salonuna benzer bir yerde çıkmak da bana çok iyi geldi. Açıkhava Tiyatrosu'nda yazın bir konser yapmak çok güzel olur, ama La Bela Düğün Salonu'nda bir sendikanın etkinliğinde grubumla birlikte çıkmayı istiyorum.
Böyle davrandıkça insanlarla sevgi ilişkim daha da güçleniyor. Ama ben bir müzisyenim, ondan sonra bir Karadenizliyim ama hepsinin ötesinde bir devrimciyim. Ve gerçekten doğru bildiğim bir şeyi ortaya koymaktan çekinmem.'

KLARNET VE TULUM UYUMU

Kazım Koyuncu'nun Kemal Sahir Gürel'le birlikte, İstanbul'un yoksul semtlerinden birinde geçen, her türlü zorluğa karşın umudun şiirsel bir ifadeyle işlendiği 'Sultan Makamı' dizisi için yaptığı müzik de ilgiyle karşılandı. Sultan Makamı'nın jenerik müziği Hayde'de sürprizle karşımıza çıkıyor. Klarnetle başlayan şarkı, girişin ardından anonim bir Karadeniz ezgisine dönüşüyor ve tulumla kulağa hoş gelen bir müzik ortaya çıkıyor:
'İtiraf etmeliyim... Sultan Makamı'nın jenerik müziğini yapmak için çok kısa bir zamanımız vardı. Ben klarnet solosunu 'Denizde Kararti Var'ın girişi için çaldırmıştım. Sultan Makamı'na böyle bir giriş çok uygundu. Klarnet girişini aldım, ondan sonra filmin jenerik müziğini hazırladık. Önceki albümde de Doğu ritimleri vardı. Ben Hopa'dan 17 yaşındayken ayrıldım, ama rock müzikten, İç Anadolu'ya, İstanbul şarkılarına kadar her çeşit müziği dinledim. Kulağıma dolmuş müziklerden bağımsız bir ürün ortaya koymam mümkün değil. Sadece bir Karadeniz şarkıcısı olarak hayatta durmadığımdan, bütün bildiklerimi ve hissettiklerimi yansıtmam gerekiyordu. Klarnetle tulum çok iyi yan yana geldi ve bence bu çalışma Laz müzik tarihindeki önemli yeniliklerden biridir. Tek başıma kemençeyle ya da tulumla şarkı söyleyebilecek ne yeteneğe sahibim, ne de kendimi o kadar süzme Karadeniz müziğiyle dolu hissediyorum. Şarkıların ana melodilerine müdahale etmiyorum, sözlerini de değiştirmiyorum, ama düzenleme yaparken yeni melodiler katmaya ve yeni enstrümanlarla bir şeyler yapmaya çalışıyorum.'

Vatan-18.04.2004

Savulun uşaklar Kazım celiyur!..

Müzik dünyası geçtiğimiz günlerde yeni bir isimle tanıştı. Babylon'da bir konser veren Kazım Koyuncu Lazca rock müzik yapıyor. Gençliğinden beri müzikle uğraşan 32 yaşındaki Koyuncu, İ.Ü. Siyasal Bilgiler'den terk. Gülbeyaz ve Sultan Makamı gibi dizilerin de müziklerini hazırlayan genç şarkıcı 'Ha uşaklar ha!' diye horon tepen şarkıcılardan farklı bir yaşam görüşü olduğunu söylüyor.

Savulun uşaklar Kazım celiyur!..

TEK FALSOSU BURNU

Burnu dışında hiçbir falsosu yok 32 yaşındaki Kazım Koyuncu'nun. Uzun saçları ve düzgün fiziğiyle karizmatik bir Laz uşağı. Hüzünlü şarkılarına inat, bir de pür neşe ki... İki saatin nasıl geçtiğini anlamadık sayesinde...

Siz Yalın'la haşır neşir olurken sessiz sedasız patladı o... Gülbeyaz ve Sultan Makamı dizilerinin müziklerini de yapan Kazım Koyuncu, ikinci solo albümü Hayde'yle ortalığı kasıp kavuruyor. İster duyun, ister tıkayın kulaklarınızı. Hemşince, Gürcüce, Megrelce ve Lazca şarkılardan oluşan albüm, bugüne kadar dinlediğiniz Karadeniz müziklerinden çok farklı. Ben ilk kez Babylon'daki konserinde izledim onu... O güne dek adını bile duymamıştım. Teoman konserlerindeki izdihamı görünce şaşırdım haliyle. Hiçbir duyurusu yapılmadığı halde konserine bu kadar insanı toplayan adam kimdir merak ettim. Hem kendim hem de sizin için söyleştim. Beyoğlu'ndaki stüdyosuna giderken de üşenmeyip saydım müzik piyasasının nabzının attığı İstiklal'de çalan şarkıları. Zalim'den 5-1 öndeydi!.. İşte Yalın'ı alt eden(!) Laz uşağının öyküsü...

Her şey Gülbeyaz'la mı başladı?..
Çok öncesi var aslında. Amcamın yıllar önce Almanya'dan getirdiği gitarla başladı her şey. Kime getirmişti bilmiyorum ama benim ellerimle buluştu. Sonrası da geldi. İstanbul Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi'ni kazandım. Üniversitede Türkçe sözlü rock yapan bir grubumuz vardı. Sonra Lazca sözlü rock müzik yapmak için Mehmedali Beşli'yle Zuğaşi Berepe'yi kurduk. 1998'de grup dağıldı ve 2001'de ilk solo albümüm Viya'yı çıkardım. Gülbeyaz ve Sultan Makamı çok sonra geldi ama beni büyük bir kitleyle buluşturdu.

Karadeniz müziği deyince akla ilk gelen isimler İsmail Türüt, Davut Güloğlu... Sizi niye hiç duymadık?
12 yıldır müzik yapıyorum. 1992'den beri İstanbul'dayım ve profesyonel olarak sürünüyorum!... Bahsettiğiniz isimlerle hayat duruşlarımız farklı olduğu için birçok insan adımı ilk kez duyuyor belki.

Popüler kültürden kendinizi arındırdınız yani...
İki tür hayat var. Seçim bizim... Biri meşru gibi gösteriliyor. TV'lerden bildiğimiz. Bir de herkesin göremediği hayat var. Galiba ben ikincisine ait bir hayat sürüyorum. Kendimi Tanrı gibi hissetmiyorum. İstiklal'de elimi kolumu sallaya sallaya dolaşabiliyorum. Sokaktaki hayatın tadını çıkarıyorum. Gerçek olanın yani.

Karadeniz müziği deyince belli bir melodi geliyor akla ve tek kare beliriyor insanın gözünde, 'Ha uşşşşaklar ha!' diye horon tepen gruplar... Sizin şarkılarınızdaki resim ise çok başka.
Piyasa diye tabir edilen Karadeniz albümlerinden bahsediyorsunuz. Maalesef yıllarca işin kolayına kaçıldı. Satan bir şey tekrarlanıyor ve müzik kangren oluyor. Bir de işin sosyolojik boyutu var. Karadeniz son 20 yıldır politikacıları, işadamları ve mafyalarıyla gündemde. Hem Karadeniz'de hem de Türkiye'de bunlarla müzik de iç içe geçti. Bu dünyanın başka hiçbir yerinde görülmemiş bir durum... Mafya babaları sırf yakışıklı diye birine albüm yapabilir. Popüler isimlerin de bu çarkın içinde yer alması müziği yozlaştırıyor.

O ünlü isimler Karadeniz müziğini yozlaştırıyor mu diyorsunuz?
İstedikleri zaman türküleri en otantik haliyle söyleyebiliyorlar aslında. Benim onaylamadığım bir şey olsa da İsmail Türüt'ün repertuarı göz ardı edilemez. Davut Güloğlu'nun Nurcanım şarkısı da iyi. Tek şarkı ama... Gerçekte Karadeniz müziği hoplayıp zıplamaktan ibaret değil ki.

Albümünüzden belli. Hüzün var, çokça da aşk. Beni de oradan tavladınız ya. Çoğunun sözlerini anlamasam da müziğin evrenselliği bu işte dedim dinleyince. Yurtdışına açılmayı düşünmez misiniz?
En büyük hayalim. Fransa, ABD ve İngiltere'de konserler vermek isterim. Ama Batı'nın etnik müziğe bakışını sevmiyorum. Ezilmiş, sinmiş/sindirilmiş bir azınlığın son çırpınışları olarak görüyorlar etnik müziği. Bu bakışı değiştirebileceksem gitmeliyim. Tulum mesela bizde var onlarda yok. Gitar bizde de var onlarda da. ABD'ye 'Benim gitaristim senin gitaristini döver' diyebilirsem gitmeliyim.

Bari albümü yurtdışına pazarlayın.
Gürcistan'da yayınlamayı çok istiyorum. Ne var ki parasız halk. Birbirlerinin CD'sinden çekerek müzik dinleyebiliyorlar. Sadece benim çabam yetmiyor ki. Sponsor bulursam öncelikli hedefim albümü Gürcistan'da yayınlamak.

Albümdeki iki şarkıyı Şevval Sam söylüyor. Ondaki yeteneği siz mi keşfettiniz?..
Şevval uzun zamandır bir albüm yapmak istiyordu. Biraz benim de günahım var ki gecikti. O doğuştan yetenekli. Çok güzel besteleri var. Türkiye'nin en iyi kadın seslerinden biri. Ama dinleyiciyle buluşması benim albüme kısmet oldu. Bundan sonra da birlikte çalışabiliriz. Ama onun dostluğu benim için her şeyden önemli.

Klip ne zaman geliyor; hangi şarkıya klip yaptınız?
Mayıs'ta. Benim gönlümde bir şarkı var ama dinleyicinin isteği daha önemli. İnternet sitesinde bir anket yapıyoruz. Ona göre çekeceğiz.

Peki ilk konser?
30 Nisan'da Yeni Melek'teyiz. Sonra Türkiye turnesi başlıyor. Önce Güneydoğu turu yapacağız.

Niye Karadeniz değil?
Karadeniz doğduğum yer, şüphesiz ölünce de gömüleceğim. Ama turneye Diyarbakır'dan başlayacağız. Diyarbakır'da daha önce çok keyifli konserler vermiştim. Yeri geldi, beni Karadenizliler'den daha fazla sahiplendiler. Önemli bir başlangıç noktası benim için. Karadeniz'i geciktirme nedenim biraz da tedarikli olma ihtiyacımdan kaynaklanıyor. Onlardan bir şey kaçmaz çünkü. Kendi kültüründen bir şeyle karşılaşmazsa kızar Karadenizli. Biriktirip öyle gitmek gerek.

Ya bundan sonra?..
Güzel şeyler düşünüyorum. Dev bir orkestra gibi. Şu anda 6 kişiyiz. Bas, davul, elektro gitar, tulum ve Karadeniz müziğinde olmayan klarnet var. Keman, garman, saksafon olsa fena mı olur yani. Altı vokal mesela üç kız, üç erkek... çok sesli senfoni orkestrasıyla bu şarkıları sahneye koyabilmek istiyorum.

Hımmm... Kulağa hoş geliyor.
Evet ama biraz para kazanmalıyım. Yeterli parayı tedarik etmek için de saçma sapan işler yapmak gerekebiliyor bazen.

Albüm satışları umut veriyor mu?
İlk hedef 100 bindi. Şuan 60 bindeyiz. Sanıyorum. Sene sonuna kadar 250 bini yakalarsak çok özel bir şey olur.

Aileniz bu çıkışı nasıl değerlendiriyor?
Babam kaymakam olmamı çok isterdi. Ama şimdi vali bile olsam şuandaki kadar gurur duyacaklarını sanmıyorum.

Saçlarınız, giyim kuşamınızla bir Karadenizli gibi durmuyorsunuz. Bu yüzden hemşehrilerinizden hiç tepki aldınız mı?
Bizim oralarda (Hopa) daha açık görüşlüdür insanlar. Zaten uzun zamandır İstanbul'dayım. Hiç sorun olmadı saçlarım.

Şiveniz de kaymıyor. Özellikle mi dikkat ediyorsunuz?
Babamın ana dili Lazca ama çok kitap okudum ben. Onun etkisi vardır mutlaka.

Hangi takımı tutuyorsunuz diye sormama gerek var mı?
Trabzonspor'luyum ama bunun Lazlığımla ya da Karadenizliliğimle pek ilgisi yok. Ben hikayesine vurgunum bu takımın. Statükoyu yerle bir eden bir futbol hareketi var Trabzonspor'da. Çünkü o zamanlar Trabzon'a kim geliyorsa yeniyordu. Yöresel hikayesinin ötesinde Türkiye'deki futbolun önemli bir enstrümanıdır Trabzonspor.

Dizilere şarkı yapıyorsunuz, takımınıza da yapmayı düşünmediniz mi?
Aslında 'uy Aha' şarkısı tam da futbol şarkısı. Penaltı pozisyonlarına çok uygun bir nida. Trabzonspor Kulübü'yle görüşmelerimiz sürüyor. Uy Aha tribünlerde çalınırsa ben çok mutlu olurum.

Ebru DREW Kırmızı

İ.E.T.T Web Söyleşi

O bize denizin armağanıydı... 1993 yılında "Denizin Çocukları" ile çıktığı müzik yolculuğuna "VİYA!" diyerek devam eden, son albümü "HAYDE" ile geniş dinleyici kitlesine ulaşan Kazım Koyuncu, İstanbul ulaşımı konusunda da son derece duyarlıydı.

"Raylı sistem daha insancıl"

Röportaj ve fotoğraflar: Filiz Acar, Fatih Sultan Kar, Yakup Ali Turan

Genç müzisyen, 2004 yılının Aralık ayında İETT Genel Müdürlüğü tarihi Metrohan birasının hemen yakınında bulunan kendisine ait ZB Müzik stüdyolarında bizi ağırlamıştı. Konukları İETT'li olunca Koyuncu'nun sohbeti de İstanbul ve ulaşım üzerine yoğunlaşmıştı.

Söze İstanbul'la başlarsak... Bu şehirle tanışıklığınız hangi yıla rastlar?  

 "1989 yılına. İstanbul için konuşunca... Hayatımın 17 yaşından bu yana olan kısmını konuşmuş oluruz. Memleketteyken, İstanbul benim için -çocukluğumdan lise bitene kadar- illa gitmem gereken, yaşamam gereken bir yer olgusu halindeydi. Okuduğum kitaplar... Hepsinde bir hayat var ya, bazen kendini bir kahramanla özdeşleştiriyorsun. Bütün bunların bir tek İstanbul'da yaşanabileceğini hissettiriyor. O yüzden korkunç bir İstanbul gerçeği vardı. Üniversite tamamen bir bahaneydi aslında. İstanbul'da bir üniversiteyi kazanmam lazımdı. Dokuz Eylül Üniversitesi Hukuk Fakültesi'ni çok az bir puanla kaçırmıştım. En büyük şanslarımdan biri oldu bu. Çok şanslı bir insan değilim ama... İyi ki orayı kazanmamışım. Yoksa İzmir'de olmak durumunda kalacaktım. İzmir de güzel bir şehrimiz ama sonuçta İstanbul çok acayip bir yer."

Yurt dışında konserler vermiş bir sanatçı olarak İstanbul'u dünyanın diğer metropolleriyle karşılaştırmanızı istesek bize ne söyleyebilirsiniz?

 "1993 yılında yurt dışına gitmeyi de başardım. Müzik ve konserler dolayısıyla Avrupa'da çok yere gittim, fakat her türden kötülüğüne rağmen İstanbul çok bambaşka bir yer. Aslında kötü olan İstanbul değil, bizlerin yaptığı kötülükler bunlar. Bir şehir bu kadar ayakta kalabilir bu kadar yük taşıyabilir. Bu anlamda; olumlu olumsuz her yönüyle  İstanbul bambaşka bir şehir. Yirmi dört saat sürekli içinde olabileceğin, olurken korkabileceğin, korkarken aşık olabileceğin, ayağın kayıp düşüp ölebileceğin acayip bir şehir İstanbul ve sanırım dünyada pek fazla bir benzeri de yoktur. Yurt dışına gittiğim zaman bir hafta kafamı dinliyorum, rahatlıyorum. Oh  dünya varmış diyorum. Çünkü İstanbul çok şiddetli bir yer. İçinde çok fazla şiddet barındıran bir şehir. Bir hafta sonra özlem başlıyor."

Arıyorsunuz yani...  

 "E tabii. Buradaki saçmalıkları, o hengameyi., güzellikleri arıyor insan...Boğazdan geçince  bir şeyler oluyor. Çok fazla anlatılamaz. Şairler anlatıyor, şarkılar söylüyor. İstanbul'a dair duyguları anlatmaya şiirler, şarkılar bile yetersiz kalıyor."

Beyoğlu'nda yaşayan bir sanatçı gözüyle İstiklal Caddesine bakışınız?...

 "1992 yılında Tarlabaşı'na yerleştim. Ondan sonra bir daha çıkamadım buradan. Her şey Taksim'de. İstanbul'a ilk geldiğimizde otobüslerin hayatımızdaki yeri çok önemliydi tabii. Şimdi metro var. Metroya biniyorum.  1989'da geldiğimde İstiklal'e film izlemeye çıkmıştık arkadaşlarla. O zaman köyden gelmişiz böyle cahil cühela çocuklar. İstiklal Caddesinden otobüsler geçiyordu. Tam son yıllarına denk düşmüştü. Tramvay için  çalışmalar yeni başlamıştı. Daha sonra  otobüsler kaldırıldı ama o hengameye bir ya da iki kere şahit olmak hoşuma gitmişti. Acayip bir şeydi. O gün bugündür kopamadık bu tarihi bölgeden. Bir yıl önce de Tünel, Asmalımescit, Galata Mevlevihanesi ve Metrohan'ın hemen yanı başında Stüdyo ZB'yi açtık. Açmamızdaki ana sebep, müziği kendi stüdyomuzda yapmaktı."  

İstanbul ve trafik konusuna gelirsek...

Belediyeler, sivil öğeler taşıyan bir oluşum. O sivillik her zaman daha saygı duyulmasını gerektiriyor. Bürokrasiden daha yakın ve sempatik buluyorum. En azından insanı korkutmayan bir şey.

Toplu taşımanın insanların hayatını kolaylaştıran bir önemi yok sadece benim fikrimde. Raylı sistem, otobüsler, toplu taşıma... Aynı zamanda bir hayata yaklaşım biçimi. O yüzden belediyeler de insanların yararına iş yapacağı - yapması gerektiği - için bu sistemi çok daha iyi geliştirmek, üstüne vurgu yapmak durumundalar. Modern şehirlerde insanların yan yana durmasını sağlayan sosyal bir faaliyet, gelecekte toplu taşımacılığın önemi daha da artacak, çünkü hayat başka bir seçenek bırakmıyor. Herkesin arabasının olmasının sebebi  herkesin çok para kazanması değil. Bu modern dünyanın ulaştığı tuhaf bir hale dönüştü artık. Bu noktada toplu taşıma çok doğru ve şirin bir şeydir. Özellikle raylı sistem, insanların daha sosyal, birbirlerini görebildikleri, gözlerine bakabildikleri, bazen kokan nefeslerini duyabildikleri ve aslında yaşadıklarını hissettikleri bir şey halinde. Umarım daha iyi seviyeye gelecektir.  Özellikle raylı sistemi çok önemsiyorum, çünkü modern hayat insanları yalnızlaştırıyor.

Kazım Koyuncu ile sohbetimizin sonunda yazıyı fotoğraflarla süslemek istediğimizi belirttik. Bize, bir hafta sonra gitarıyla nostaljik tramvayda poz verebileceğini söyledi. "Ben de daha fiyakalı giyinirim" demişti. Sözleştiğimiz tarihte kendisini aradığımızda; hasta olduğunu söyledi. İstanbul sevdalısı genç sanatçı ne yazık ki kanserdi. 25 Haziran 2005'de de aramızdan ayrıldı. Binlerce seveni kendisini İstanbul'dan Hopa'ya uğurladı. Yaptığımız bu söyleşi de  belleğimizde hoş bir seda olarak kaldı.

Denizde Kararti Var

Kazım Koyuncu, laz müziğinin genç soluğu, haşarı çocuğu, dinmek bilmeyen türkülerin laz nakaratı, Trabzonspor sevdalısı delişmen, bu kez hastalığıyla uğraşıyordu. Hınzır hınzır gülerek...

ÖZEL RÖPORTAJ / HAKAN DİLEK


Genç ömrüne sığdırdığın onca şeye karşın bir illet yapıştı yakamıza..
İllet deme illet deme...

Tamam tamam ama Trabzonspor diyeceğim, şut diyeceğim, ceza sahası diyeceğim..
Ben de sana bacakarası atacağım -gülüyor-

Hemen boşa çıkarım...
Beni en iyi yerimden yakaladın kardeşim. Bir kere Trabzonspor deyince durur akan sular. Bak yine heyecanlandım. Bir Trabzonspor marşı yazmak, müziklemek istiyordum, o da "sanculu kunlerume" rastgeldi.

Lehçesi laz nakaratı bir futbol muhabbete girelim istiyorum Kazım..
Girelim bakalım ceza sahasına kıvrak çalımlarla.

Kıvraklık senin dilinde, müziğinde..
E futbol da bir çeşit müzik değil midir bizim için? Sen Ali Kemal için "Horon Oynar Gibi Çalım Atıyor" diye yazmıştın. Liverpool maçıydı değil mi?

Evet. 1975'te Liverpool'u 1-0 yendiğimiz maçta bekin karşısında horon oynamıştı ellerini kaldırıp...
Hah, tam da böyle bir şey futbol bizim için. Çıkacaksın sahaya ne kadar bize özgü fiziki durum varsa o maçın realitesi o olacak.

Peki sonuç?
Sonuç önemli mi kardeşim? Volkan geçen hafta senle yaptığı söyleşide "topun çizgiyi geçmesinden daha başka bir şeydir futbol benim için" demişti. Tam da böyledir. Top çizgiyi geçse ne olur, geçmese ne olur? Sen neyin varsa ortaya koyuyorsun. Horonun güzeliği, dağların soluğu devreye girer lazlar futbol oynamaya başladığında.


Bu Trabzon'a özgü bir şey mi?
Evet. Bakın Barcelona için neler söyleniyor. Eğer bir bölgeyi bir coğrafyayı temsil etmek ve onun özelliklerini taşımaksa bir futbol takımına düşen, bunun Türkiye'deki adı Trabzonspor'dur. Bu takımın bütün tartışmaların dışında bir havası, bir başkalığı vardır. Öteki takımların da vardır ama Trabzon bir başkadır. İnatçılığımız, oyunu çirkinleştirmeden futbol oynama isteğimiz tamamen bölgenin yöresel özelliklerine hizmet etmiştir. Ya da etmelidir.

Trabzon deyince bir başka oluyorsun?
İşte o başkalığımızdır Trabzon bizim. En neşeli, en hüzünlü, en duyarlı en vurdumduymaz, en hızlı, en ağır, en çabuk en acelesiz yanımızdır Trabzonspor. Bu sene olmadı bir dahaki sene kesin şampiyonuz. Ben göremem ama...

Görürsün görürsün hastalık nedir ki? Şölen yeri olsun konserimiz...
Hee nedir ki? Ha konser ha kanser -gülüyor-

Sakatlık topçunun en son düşüneceği şeydir. Hastalık da bizim için öyle olsun.
Beni de müziğin futbolcusu say. Say ki içimin bayrakları havalansın. Şöyle güzel bir çalım, iyi bir pas ceza alanının dışından, Trabzonspor'a puan kazandıracak bir gol şutu için nelerimi vermezdim ki?

Nelerini verirdin diye sorayım o zaman?
Notalarımı, parmak uçlarımdan akıp giden zamanı, yüreğimi ortaya koyardım... Trabzonsporlu topçuların da öyle olmasını istiyorum.

Şöyle bir şeyler söylemiştin bir konserinin başında; Vigzartu, e ho, a gunze gzaşi cin cevorertu. Aynen şöyle demekti; "Denizin Çocukları" hoş geldiniz!.. Nasıl etkilenmiştim bilemezsin. Gurbetteydim ve bize "Denizin Çocukları" diye seslenen bir genç vardı sahnede...
Evet Zuğaşi Berepe yani Denizin Çocukları. Taraftarları, sevenleri çok oldu o gurubun. Sözleri senin deyiminle lehçesi lazca şarkılar yazdık. Bir denemeydi, güzeldi, geldi geçti.

Yapma şimdi gelip geçmez... Sonra da devam etmiştin: "Hiç başımızdan eksik olmayan gökyüzüne, günün karanlık saatlerine, ara sıra kopsa da fırtınalara, bir gün boğulacağımız denizlere, eski günlere, neler olacağını bilmesek de geleceğe, kötülüklerle dolu olsa bile tarihe, tarihin akışını düze çıkarmaya çalışan tüm güzel yüzlü çocuklara, Donkişotlar'a, ateş hırsızlarına, Ernesto 'Çe' Guevara'ya, yollara -yolculuklara, sevgililere, sevişmelere, sadece düşleyebildiğimiz olamamazlıklara, üşürken ısınmalara, her şeyden sıcak annelere, babalara ve tadını bütün bunlardan alan şarkılara kendi sıcaklığımızı gönderiyoruz... Her şeye rağmen bu yeryüzünde şarkılar söyledik. Teşekkürler dünya." Çok etkiliydi...
Ben yüreğimden geçenlere bir biçim vermeye çalışıyordum şu çok bilmiş dünyada. Çocukluğumu özlüyordum belki. Karadeniz en talihsiz, en kötü kullanılan bölgelerden biridir Türkiye'de. O kadar ilginç hikayeler vardır ki orada. Bu da müziğimi belirledi giderek.

Yeniden topa girelim mi?
E mecal mi bıraktın bizde? Koşacak halimiz mi var?

Sen de göz presi yaparak oynarsın o zaman...
-gülüyor-

Hep adına Efsane denilecek bir durumdur Trabzonspor. Örneğin hemen aklımıza dükalığın soluğunu kestiği zamanlar geliyor... Necmiler, Ali Kemaller, Şenollar...
Cemiller, Hüseyinler, Bekirler, Necatiler... Çok iyi takımdı çok. Öylesi bir daha gelmez. Gerçi şimdi de iyi takım olduk. Şenol hoca var artık. Ona çok güveniyorum.

Biz de sana güzel kardeşim biz de sana... 27 Haziran'da hepimiz Harbiye'de Hey Gidi Karadeniz konserinde olacağız Kazım için...
Ama görünen o ki "Denizde Kararti Var"...

Efsane kadro
Şenol
Necati -Takoz Cemil- Kadir
Gökdeniz -Serdar -Hüseyin -Çaycı Ahmet- Ali Kemal
Hüseyin -Fatih- Necmi